Po sąsiedzku.

Mieszkam na osiedlu domków jednorodzinnych, na skraju miasteczka. Wyjątkowo, w moim najbliższym sąsiedztwie mam wciąż niezabudowaną działkę, pas zieleni i domki, które z założenia miały służyć powodzianom po tragedii roku 1997 – dziś pełnią funkcję domków socjalnych.

Na naszym osiedlu jesteśmy chyba jedynym budynkiem bez żaluzji antywłamaniowych. To świadoma decyzja moich rodziców, na którą nie miałam wpływu, ale z którą się zgadzam. Wiecie, czym dla mnie są te rolety co noc spuszczane hurtem na okna? Są odcinaniem się od świata, zamykaniem się w swoich 4 kątach, umywaniem rąk, zamykaniem oczu.

O 1 w nocy podczas oglądania Peaky Blinders usłyszałam 2 męskie głosy – zbyt donośnie i wyraźnie, by umiejscowić je za swoim płotem. Upewniwszy się, że dobiegają z mojej posesji, chwyciłam latarkę i wyszłam przed dom. Tam znalazłam dwóch typków grzebiących w postawionym pod wiatą bigbagu, w którym trzymamy pocięte palety (pierwiastek działalności biznesowej naszej rodziny – odpady). Patałachy miały już ramiona pełne tych małych drewienek, gdy zastałam ich przy „pracy” mówiąc „no chyba sobie żartujecie, już mi stąd! Czy ja wam do domów wchodzę i kradnę”. W odpowiedzi jeden wyrzucił drewienka z powrotem do bigbaga, drugi rozłożył ręce upuszczając kawałki na ziemię – drugi na szczęście zgarnął to i posprzątał po tamtym gałganie, ale w międzyczasie padło hasło „to już ostatni raz”.

Jeśli to miał być ostatni raz to wolę nie myśleć, ile razy w ciągu całego sezonu grasowali sobie pod moimi oknami, na mojej ziemi biorąc, co dusza zapragnie! Puściłam to mimo uszu, patrząc tylko za nimi, w którym kierunku pójdą po opuszczeniu mojego ogródka. Zniknęli między domkami kiedyś powodzian, a dziś potrzebujących wsparcia socjalnego. Po ochłonięciu, wypaleniu kilku fajek, położyłam się spać, choć złość nie ułatwiała mi odpoczynku. O 5 zadzwonił domofon, który wybudził mnie i zmusił do wyglądnięcia przez okno – furtka, którą o 1 po całej akcji z impetem zatrzasnęłam była znowu otwarta, więc złodziejaszki znów musieli się zakraść na ogródek. Gdy wyszłam przed dom nie było nikogo – a może schowali się za garażem. Byłam już jednak zbyt zmęczona, żeby bawić się w śledztwo. Wróciłam do łóżka, choć już zasnąć nie mogłam – punkt 6:30 obudziły się ptaki i tak zaczął się dzień pełen przemyśleń.

Wszyscy na osiedlu po zmroku spuszczają rolety. Żeby ukryć swoje domy czy odciąć się od świata zewnętrznego? To przypomina mi film „Jestem legendą”, w którym po zachodzie słońca na ulice wychodziły straszne potwory. Nocą budzą się demony – tak głosi pewne powiedzenie. Ale tymi demonami są ludzie – wasi sąsiedzi. Okradają mnie sąsiedzi, a inni odwracają wzrok. Nie dzwonię na policję, bo nim się jakiś funkcjonariusz tu pofatyguje, będzie już po akcji i nici z „in flagranti”. Jestem więc sama z tym żałosnym problemem – sama do tego stopnia, że często sama mieszkam i jeśli coś mi się stanie, nie będzie nikogo do pomocy.

Jako społeczeństwo, zaczęliśmy spuszczać te rolety również w przenośni. Ilu z was zna swoich sąsiadów? Ilu z was zdarzyło się kiedyś pożyczyć od nich cukier, sól, mąkę czy jaja? Ilu swoich sąsiadów zaprosiliście na ciasto, kawę, herbatę?

 W naszym miasteczku utarta jest prawda, że tu każdy zna każdego. Ja jestem obca, bo urodziłam się we Wrocławiu i tam mieszkałam do 13 roku życia – później przyjęłam tylko 3 lata na asymilację z Miasteczkiem i znów wygrał Wrocław, bo liceum, studia, praca. Na szczęście, jakieś 7 domków ode mnie mieszka moja chrzestna. Po jej posesji biega groźny pies, który pilnuje by nikt obcy się nie kręcił – definiuje to stan, w jakim znaleźliśmy się jako społeczeństwo. Alienujemy się, wyznaczamy wyraźne granice, a później gdy ktoś je przekracza – nikt nie przychodzi nam z pomocą. 

Rzeczywiście, nie musimy obawiać się przyjazdu uchodźców ani tym bardziej terrorystów – my sami dla siebie jesteśmy obcy. Nie potrafimy rozmawiać, nie szanujemy siebie nawzajem – widzę to w każdej dziedzinie życia, od rodziny, przez pracę, po biznes i politykę. Walczymy, ale każdy o swoje – nie umiemy walczyć o wspólne. Przydzielając 500 złotych na każde dziecko stajemy po jednej albo drugiej stronie – jestem bezdzietna, ale zdeterminowana do osiągania pewnego poziomu życia własną pracą, więc ciężko mi uzasadnić sensowność tak niegospodarnego traktowania budżetu naszego kraju jak Rodzina 500+ – wystarczyłoby nie zabierać rodzinom tych kwot w podatkach, zamiast wyjmować dla nich pieniądz z naszego wspólnego portfela. Tak, Pani Premier – rodzina to najlepsza inwestycja, bo rodzina jest najważniejsza, ale zapomogi socjalne nie motywują do działania – one rozleniwiają i rozbudzają płonne nadzieje, że państwo zawsze da na dziecko albo całe ich stado. Według prognoz, przy kolejnej zmianie władzy pieniędzy na Rodzinę 500+ już nie będzie – jak wtedy poradzą sobie gospodarstwa domowe przyzwyczajone do otrzymywania benefitów w wysokości 500-2500 zł miesięcznie? Podniesiecie im standard życia, który później znów opadnie. Kto poniesie tego konsekwencje? Ja ze swoim drewnem przed domem?